Ο θάνατος! Αι! λοιπόν, όπως είναι ασύλληπτη στο νου η έννοια της ύπαρξης, το ίδιο είναι και η έννοια της ανυπαρξίας.
Ο θάνατος είναι το τέλος αυτής της μορφής της ζωής, την οποία βιώνουμε. Δεν είναι ανυπαρξία, δεν είναι το τίποτα. Η έννοια του «τίποτα», του «τέλους των όντων», είναι όμοια με την αντίστοιχη του «πριν της αρχής των όντων».
Ο θάνατος δεν είναι «τίποτα», είναι «μηδέν», δεν είναι ανυπαρξία, είναι (ας μου επιτραπεί η έκφραση) ένα reset σε κάποια φάσης της ζωής. Και στα μαθηματικά «το μηδέν» δεν είναι το τίποτα, είναι ένας αριθμός, ο πιο περίεργος αριθμός, ο αριθμός που τιμά την ανθρώπινη διάνοια λόγω της ανακάλυψής του. Η έννοια του μηδενός είναι ασύλληπτη για τον κοινό νου. Είναι ο αριθμός του τίποτα και ο αριθμός των πάντων. Μόνος του είναι ένα τίποτα. Εάν μπροστά του τοποθετηθεί ένας αριθμός, τότε έχει άπειρη αξία.
Στο τίποτα όσα και αν προσθέσεις, πάλι τίποτα είναι. Στο μηδέν, ό,τι και αν προσθέσεις, του προσδίδεις οντότητα άλλοτε άλλη, από ασήμαντη μέχρι εγγίζουσα το άπειρο.