Η διευκόλυνση της πρόσβασης στην εκπαιδευτική διαδικασία για τα παιδιά των προσφύγων αποτελεί υποχρέωση πολιτική και καθήκον πρωταρχικό, ένα θεμελιώδες δικαίωμα, όπως για κάθε παιδί, σύμφωνα με το εθνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο. Παράλληλα λειτουργεί ως αντίβαρο στην πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά προσφύγων, μια ανάγκη ίσως για να επαναφέρουν στις ζωές τους μια αίσθηση κανονικότητας.
Η ανοιχτότητα της εκπαίδευσης, ωστόσο, σε διεθνείς και υπερεθνικούς οργανισμούς και φορείς οδηγεί στη διαμόρφωση λόγων, στη χάραξη πολιτικών και στη διαχείριση της γνώσης σύμφωνα με έναν τεχνοκρατικό και ορθολογιστικό, νεοφιλελεύθερο τρόπο οργάνωσης. Η σχετικότητα των εννοιών μετατρέπει τις υφιστάμενες αλυσίδες ισοδυναμίας σε μια πολύ ρευστή συνθήκη για την οργάνωση του εκπαιδευτικού θεσμού με την εμπλοκή ποικίλων φορέων. Μπορεί πλέον να μη γίνεται λόγος για προσφυγική κρίση,οι άνθρωποι όμως εξακολουθούν να αναζητούν καταφύγιο αλλού για τις κατεστραμμένες τους ζωές. Και παρά τις διακηρύξεις για την τροχοδρόμηση της εκπαιδευτικής δράσης με γνώμονα τη συμπερίληψη και την ισότιμη πρόσβαση στο εκπαιδευτικό αγαθό, οι ανισότητες παραμένουν και ο λόγος επενδύεται κάθε φορά με διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με τις αναδυόμενες μορφές εξουσίας και τις ασκούμενες πολιτικές.
Για τα περιεχόμενα του βιβλίου, πατήστε
εδώ
Η Μαρία Μαρινάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές στη Συγκριτική Παιδαγωγική.
Η μελέτη της για την εκπαίδευση των προσφύγων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προσφυγικής κρίσης συναντά την κριτική ανάλυση λόγου σε μια απόπειρα αποτύπωσης των γεγονότων και ανάλυσης των εφαρμοζόμενων πολιτικών, προκειμένου να αναδειχθούν οι κοινωνικές πρακτικές του λόγου στο πλαίσιο μιας συνεχώς ανακατασκευαζόμενης κοινωνικής πραγματικότητας, μέχρις ότου ο λόγος καταφέρει να προσεταιριστεί νέα διεκδικούμενα. Παρουσιάζονται και αναλύονται θεσμοί, κοινωνικές δομές και πολιτικές οι οποίες πλαισιώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία των παιδιών-προσφύγων κατά το πρώτο έτος εφαρμογής του εκπαιδευτικού προγράμματος από την ελληνική Πολιτεία, με την παραμονή των μαθητών προσφυγικής προέλευσης σε μια ‘κατάσταση εξαίρεσης’ όπου το εξαιρετικό στοιχείο μοιάζει να ακροβατεί επί μακρόν ανάμεσα σε όρους σχετικούς με την αειφορία και την χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη και πρόοδο της Ευρωπαϊκής αγοράς.