Το άγνωστο στην Ελλάδα θεατρικό έργο «Η Βιολέτ στη γη» (2002) της ελάχιστα γνωστής στη χώρα µας γαλλόφωνης Καναδής συγγραφέως Καρόλ Φρεσέτ, εξελίσσεται σε ένα εγκαταλειµµένο ορυχείο γύρω από το οποίο κινούνται τέσσερεις ανθρώπινες µορφές. Ο Πωλ, παλιός ανθρακωρύχος, ο Ετιέν, θυµωµένος επαναστάτης συνδικαλιστής ,η γυναίκα του Μαρί Ζαν και η Ζουντίντ. Τα θεατρικά αυτά πρόσωπα θα έχουν µια απροσδόκητη συνάντηση µε την Βιολέτ, µια µυστηριώδη γυναίκα που σταµατά στα µέρη τους. Θα προσπαθήσουν να την προσεγγίσουν ,να την «δαµάσουν» , αλλά τελικά θα βρουν στο πρόσωπό της τον άνθρωπο στον οποίο θα καταθέσουν τα µύχια της ψυχής τους, εκµυστηρευόµενοι τις αµφιβολίες ,τους φόβους, τις αγωνίες ,τις επιθυµίες , ακόµα και τις φαντασιώσεις τους. Σταδιακά και µε λέξεις που περιέχουν απελευθερωτική δύναµη, η αινιγµατική αυτή γυναικεία φιγούρα, θα υφάνει, ίσως παρά την θέλησή της, τις σχέσεις µιας κοινότητας που έχει απολέσει κάθε έννοια επικοινωνίας. Στο τέλος, η Βιολέτ θα τους ενώσει όλους σε µια αυτοσχέδια γιορτή όπου τρώνε, πίνουν και τραγουδούν όλοι µαζί την «Εποχή των κερασιών». Επαναστατική µατιά, ύµνος στην αγάπη ή και τα δύο; Όποια ερµηνεία και να δώσεις ,στο τέλος της ανάγνωσης της «Βιολέτ στη γη» νιώθεις την πληρότητα ενός έργου βαθιά ανθρώπινου, συγκινητικού αλλά και κωµικού µαζί, ενός θεατρικού µικρόκοσµου που κινείται ανάµεσα στο σκοτάδι και το φως. Μέσα από µια απλή ιστορία, η Φρεσέτ µάς καλεί να συνειδητοποιήσουµε την ανάγκη αναζήτησης τρόπων να ζούµε µαζί ξεφεύγοντας από τη µοναξιά. Ισως τελικά αυτός να είναι και ένας από τους σκοπούς του θεάτρου, να επιχειρήσει, βγάζοντας τους ανθρώπους από την ατοµική-οικογενειακή τους κατάσταση, να τους συνενώσει για να µετάσχουν µιας κοινής απόλαυσης παρακολουθώντας τους ηθοποιούς που διηγούνται µια ιστορία.
Έχει µεταφράσει από τα γαλλικά στα ελληνικά Ζαν Λυκ Λαγκάρς («Στο σπίτι περιµένοντας τη βροχή», Εκδ Γρηγόρη 2012) Φαµπρίς Μελκιό («Το κερί της ζωής µου» ή «Ο συνένοχος θεατής», Εκδ. Γρηγόρη 2012), Ρεµί ντε Βος («Μέχρι να µας χωρίσει ο θάνατος», Εκδ. Γρηγόρη, 2011), Μαξ Βιλαίν («Τρεχαντήρια της Μεσογείου», Εκδ. Γρηγόρη, 2009), Μολιέρο («Η Πριγκίπισσα της Ήλιδας», Κέδρος, 2007), Φρανσουά Μασπερό («Οι Μέλισσες και η Σφήκα», Σοκόλης, 2005), Σίλικ Σανταµαρία («Πάταγος», δίγλωσση έκδοση, Grassen, 1990 και «Γαλανόλευκα», δίγλωσση έκδοση, Les Cahiers de l Arbre, 1998) καθώς και από τα ελληνικά στα γαλλικά τον «Πρωτοµάστορα» του Νίκου Καζαντζάκη (δίγλωσση έκδοση, A-Die, 1995) ενώ είναι συγγραφέας του δοκιµίου «Βία και θυσία» γύρω από το θεατρικό έργο του Παντελή Πρεβελάκη (Έψιλον, 1999).
Ο Δηµήτρης Φίλιας γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Τµήµα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστηµίου Αθηνών και µετεκπαιδεύτηκε, ως υπότροφος της Γαλλικής κυβέρνησης, στο Πανεπιστήµιο της Σορβόννης (1981-1986) του οποίου και ανακηρύχτηκε Διδάκτωρ Γενικής και Συγκριτικής Γραµµατολογίας (Ιούνιος 1986). Δίδαξε στα Πανεπιστήµια Ιωαννίνων (1989-1994), Πάντειο (1994-2001) ενώ από το 2001, ως Επίκουρος Καθηγητής και από το 2008 ως Αναπληρωτής Καθηγητής, διδάσκει Λογοτεχνική Μετάφραση από τα γαλλικά στα ελληνικά στο Τµήµα Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερµηνείας του Ιονίου Πανεπιστηµίου στην Κέρκυρα. Έχει συµµετάσχει σε Συνέδρια και έχει δηµοσιεύσει πλήθος µελετών σχετικών µε ζητήµατα Μετάφρασης, Γαλλικής και Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Συγκριτικής Γραµµατολογίας.
Τηλέφωνα Παραγγελιών
HellasSITES