«Το Ημερολόγιο ενός επαρχιακού εφημέριου παρουσιάζεται σαν μια εφιαλτική πινακοθήκη προσώπων, καθένα από τα οποία, σε μια δεδομένη στιγμή, προδίδει όχι μόνο τα βαθιά αισθήματα του ήρωα, του νεαρού επαρχιακού εφημέριου του Αμπρικούρ, αλλά και την υπερφυσική μοίρα του κάθε πλάσματος … Μόνο το χέρι της Θείας Χάριτος έχει την εξουσία να ανοίξει ρωγμές στα αόρατα τείχη που οι άνθρωποι χτίζουν μέσα τους … Το υπερφυσικό χάρισμα του νεαρού ιερέα είναι να αναγκάσει τις ψυχές των ενοριτών του, στη μικρή γαλλική επαρχία του Αμπρικούρ, να παραιτηθούν από τις προφυλάξεις, με τις οποίες έχουν περιφράξει την ζωή τους, και να σταθούν απέναντι στην προοπτική της σωτηρίας τους. Εξού και οι συγκρούσεις που οριοθετούν το Ημερολόγιο ενός επαρχιακού εφημέριου, που δεν είναι παρά εκδηλώσεις συγκεκριμένες της Χάρης, έτσι όπως πρακτικά αυτή εφαρμόζεται.
Ο εφημέριος του Αμπρικούρ … είναι η τέλεια υλοποίηση του ήρωα – αγίου … Όταν μαθαίνει ότι πρόκειται να πεθάνει από καρκίνο, αισθάνεται, για άλλη μια φορά, ότι ο Θεός τον εγκατέλειψε. Η αποδοχή του θανάτου του δεν θα έρθει παρά μετά από μια κίνηση εξέγερσης, αλλά θα είναι μια αποδοχή που πηγαίνει προς την κατεύθυνση μιας θετικής εμπειρίας … Ταυτοποιούμενος … με το Χριστό, ο εφημέριος του Αμπρικούρ κατορθώνει να αποδεχθεί το θάνατό του, μαζί με όλες τις οδύνες της περασμένης του ζωής στα τελευταία του λόγια: ΄΄Όλα είναι Θεία Χάρις … ΄΄. Το πορτραίτο του ταπεινού και εύθραυστου παιδιού, σε πνευματικό επίπεδο, το πορτραίτο όλων των αγίων, των οποίων η ύπαρξη είναι προσανατολισμένη στο Θεό … Πρόκειται για ένα πνεύμα παιδικής ηλικίας, μιας πνευματικής παιδικής ηλικίας, που ξεπηδά σαν την πηγή του αληθινού και αγνού πλάσματος … Είναι η εικόνα που ο καθένας φέρει μέσα του για την αληθινή του ταυτότητα … Είναι η ενοποιός δύναμη που επιτρέπει στους αγίους – ήρωες του Μπερνανός να αντιμετωπίζουν το κακό, χωρίς να διασκορπίζεται το είναι τους, και η οποία, προπαντός, δίνει στο θάνατό τους το νόημα μιας τελικής συμφιλίωσης της ψυχής με τον εαυτό της και με το Θεό.
Το έργο, έχοντας την λογοτεχνική μορφή ημερολογίου, δίνει την δυνατότητα στον αναγνώστη του να διεισδύσει μέσα στην ζωή του ιερέα, ακόμη και στις πιο μύχιες και απόκρυφες σκέψεις και συναισθήματά του. Αυτή η επαφή με τον συγγραφέα του ημερολογίου δημιουργεί, επίσης, ένα ιδιαίτερο αίσθημα συμπάθειας για τον νεαρό ιερέα και τα προβλήματά του, προσφέροντας και μια επιπρόσθετη δυνατότητα αντίληψης και ερμηνείας της συμπεριφοράς του, καθώς και όλων των εμπειριών του στην επαρχιακή ενορία του Αμπρικούρ. Ο ιερέας αισθάνεται, πολύ συχνά, αμήχανος και μπερδεμένος μπροστά στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην μικρή ενορία, συνειδητοποιώντας απόλυτα την φυσική του αδυναμία να τα αποδεχθεί μέσα από τον ιδιαίτερο, εκλεπτυσμένο τρόπο σκέψης του και την ευγένεια ψυχής που διαθέτει. Βαθμηδόν, μεταμορφώνεται σε έναν από τους άγιους ιερείς του Μπερνανός, οι οποίοι ενεργούν κάτω από την παρόρμηση της Θείας Χάριτος. Στο μυθιστόρημα, ο κόσμος της φύσης και της Θείας Χάριτος δεν βρίσκονται σε ουσιαστική σύγκρουση ο ένας με τον άλλο, αλλά εργάζονται μέσα από ένα πνεύμα αρμονίας, για να φτάσουν στην πλήρη συμφιλίωσή τους. Είναι κόσμοι συνεργίας και συναλληλίας που κινούνται οριακά και, στο τέλος, τελειώνονται. Ο ιερέας του Αμπρικούρ, στο τέλος της σύντομης ζωής του, αφήνεται ολοκληρωτικά στη Θεία βούληση και αντιμετωπίζει τον θάνατο με μια παιδική εμπιστοσύνη προς την Πατρική θέληση, μέσα από μια υπερλογική ελπίδα και ευσπλαχνική συμφιλίωση με τον εαυτό του. Η θεώρηση του κόσμου από τον ιερέα είναι διαποτισμένη από την αγάπη του για τις ανθρώπινες ψυχές και, επομένως, από την αγάπη του για το Θεό. Δεμένος στενά με τον περιβάλλοντα φυσικό χώρο και τους ανθρώπους, αισθάνεται ότι ανήκει στο Αμπρικούρ και ότι είναι υπεύθυνος γι’ αυτό, μέσα από μια μεταφυσική επιταγή και αποστολή. Στο τέλος της ζωής του είναι πια σε θέση να ομολογήσει ότι αγάπησε αφελώς τις ψυχές. Η ιεροσύνη θα αποτελέσει το μέσο βίωσης του πεπρωμένου του ως εξιλαστήριου θύματος και συνάμα ως λυτρωτή των άλλων».
Τηλέφωνα Παραγγελιών
Καλάθι
HellasSITES